Пилатес методот за обликување на телото е комбинација од телесни вежби и вежби за истегнување. Со самото тоа, јасно е дека на овој начин на вежбање масните наслаги не согоруваат како со претходните начини на вежбање, но се зголемува мускулниот тонус и се соединуваат телото и умот.
Германецот Joseph Pilates во почетокот на 20. век започнал да смислува свој начин на работа, така што пред сè го зајакнал своето тело, бидејќи како дете самиот боледувал од бронхијална астма и од алергиски ринит. Својот метод го нарекол „мускулна контрола“, поради истакнување на важноста од користење на умот за превладување на мускулите.
Сите вежби од пилатес методот се изведуваат полека, со контролирање на дишењето и на движењата. Вежбите од овој метод не вклучуваат дополнителна опрема, па затоа можат да се изведат секаде кај што телото може удобно да се испружи. Секако, во фитнесцентрите денес се користат и бројни помошни справи за пилатес (еластични ленти, топки, пилатес „circle“) но резултатот е ист, остварување хармонија на телото и духот, опуштање на телото при вежбање и постигнување сила на активираните мускули.
Физичка активност и згоеност
Се верува дека современиот начин на живот е најзначајниот предизвикувач на драстичното зголемување на бројот на заболени од дијабетес тип 2.
Зголемената телесна маса (предзгоеност, ИМТ=25.0-29.9 кг/м2) и згоеноста (ИМТ=поголемо или еднакво на 30кг/м2) е присутна во преку 80% од сите новооткриени случаи на дијабетес тип 2. Намалената (недоволна) физичка активност има значајна улога, како во настанувањето на згоеноста, така и во настанувањето на дијабетот.
Згоеноста се сместува меѓу основните фактори кои доведуваат до инсулинска резистенција кај дијабетес тип 2. За да се објасни ова, треба да се знае дека адипоцитите имаат своевидна ендокрина активност, односно лачат бројни супстанции како што се адипонектин, резистин, ТНФ алфа и ИЛ-6, кои доведуваат до периферна инсулинска резистенција.
Исто така, слободните масни киселини директно го блокираат интрацелуларниот метаболизам на гликозата и дејствуваат липотоксично. Одовде, првиот чекор да се избегне инсулинска резистенција или да се спречи згоеноста (и следствениот развој на дијабетесот) е тенденцијата со нефармаколошки мерки (рестриктивна диета и зголемена физичка активност) да се намалува телесната маса.
Треба да се истакне дека е значајна не само вкупната количина на телесни масти во организмот, туку и нивната дистрибуција. Изгледа дека општата згоеност влијае врз инсулинската секреција, додека централната (абдоминалната) згоеност влијае врз резистенцијата и таа се смета како независен фактор на ризик.
Интраабдоминалното масно ткиво покажува висок степен на липолиза, што резултира со зголемување на порталното и на периферното ниво на слободни масни киселини, а доведува и до хепатична и мускулна резистенција. Во таа смисла, треба да бидеме претпазливи и во случај на нормална натхранетост, а со присутност на централен или метаболички тип на згоеност.
Во текот на петгодишното следење во склоп на студиите IRAS (Insulin Resistance Atherosclerosis Study), Palaniappan и соработниците дошле до заклучок дека најдобрите предвидувачи на метаболичкиот синдром на обемот на половината (оптимален предвидувач е означениот обем на половината поголем од 89 см кај жена или поголем од 102 см кај маж) се HDL-C и проинсулинот.
За реална цел во терапијата на згоеноста во склоп на метаболичкиот синдром се смета намалувањето на телесната маса за 5 до 10% во тек на шест месеци; некои претходни студии укажуваат дека ова е можно да се оствари со урамнотежување на исхраната и физичката активност со 30-минутна средно тешка физичка активност дневно, и тоа редовно, затоа што ефектите на инсулинската резистенција по еднократно вежбање траат само 24-48 часа, а акумулативни се само кај редовното вежбање
